vergeefse moeite . . .

Op dinsdagvoormiddag gingen we samen weer maar eens op pad, 'k had nog wat spullen nodig van deze en gene winkel en we hadden ook nog iets anders in ons hoofd dat we graag zouden uitgevoerd zien.

Ge moet weten dat mijn echtgenoot een aantal kilo's lichter is geworden tegenover een paar jaren geleden.  Toen was hij vrij dik, ik kocht toen allerhande spullen bij die nu eerder losjes zitten natuurlijk maar ja, je kan niet alles in één keer vervangen, je kan dat maar je moet dan ook rekening houden met de kosten en dat hadden we er echt niet voor over.  Maar ook zijn ringen zaten veel te los, hij heeft ze dan ook al een tijd uit gelaten maar wou ze nu toch terug beginnen dragen, en dan spreek ik van in de zomer.

Omdat we veel op pad waren, hier en daar met vakantie, nog zo wat andere dingen te doen en steeds werd dat maar uitgesteld, of we vergaten het gewoon tussendoor, ja ook dat is reeds een paar keren voorgevallen.

Tot in de voorbije week, toen maakten we plannen voor deze week en ook die ringen laten aanpassen zouden we dus op dinsdag doen.  Daarom waren we dus ook bijtijds vertrokken en reden dadelijk naar daar toe.  We parkeerden onze wagen en vertrokken te voet naar de winkel, tot we op een moment in de straat waren waar de juwelier was, er hing namelijk een bericht op het rolluik.  Dat beloofde niet echt veel goeds, en wat bleek, ze waren tot op de 22ste gesloten !  We moesten dus zonder aanpassingen weer vertrekken en reden dus verder, het was vergeefse moeite geweest.

Nu nog dat andere spul gaan bij halen, we hadden daar al wat van aangekocht maar volgens de echtgenoot zou dat beter zijn als er nog eentje werd bij gezet, dus zo gezegd zo gedaan, dat gaan aankopen.

Ook in die winkel liep ik dan graag wat rond, niet dat het was om veel aan te kopen maar een paar zaken wou ik nog wel zoals wenskaarten, 'k had er de week voordien wat te weinig mee gebracht van een andere winkel dus nu nog maar enkele bij kopen om het geheel aan te vullen.  'k Zocht een aantal kaarten die mooi waren in onze ogen, nog enkele in een vreemde taal en ook die nam ik mee.  Ze prezen dan ook hun kaarten aan en er bovenop hing nog een bericht dat ze ook postzegels verkochten.  We kwamen aan de kassa en daar vroeg ik naar de postzegels, maar die moest ik ergens anders gaan halen aan een andere kassa, geen nood, ik zou dat wel snel regelen.  Terwijl ging de echtgenoot alle andere spullen naar de wagen brengen en ik dus naar die kassa.

'k Kocht daar een 40-tal postzegels, je hebt er toch steeds nodig als je toch nog kaarten verstuurt, en dat doe ik ieder jaar met volle overgave, ik maak daar dan ook mijn werk van.  Sommige mensen kunnen dat onnozel vinden maar ik hou me daar aan, 'k vind dat we te weinig contact met onze vrienden en kennissen onderhouden of kunnen onderhouden en daarom doe ik het zo op mijn manier.  Het brengt wat vreugde bij mensen die niet veel bezoek krijgen en zo denken ze dan tegelijk ook nog eens aan ons, het werkt in beide richtingen.

Nadien reden we dan maar naar huis terug, al hadden we het wel anders voorzien maar ja, als het gedaan is wat je wil doen, wel dan kan je maar beter terug rijden.  Zelf had ik nog wel zin om hier en daar eens naar iets te gaan kijken maar de wederhelft was blijkbaar bang dat ik nog veel geld ging uitgeven, neen, ik hield mijn geldbeurs stijf dicht en we reden naar huis toe.

Daar pakte ik al snel alles uit, ging het venster in onze slaapkamer gekiept zetten en we konden beginnen met ons middagmaal.  Dat stond wel deels al klaar, soep moest maar opgewarmd worden, ook de groenten waren klaar, nog aardappelen schillen en het vlees ontdooien en opwarmen.  Ziezo, in de kortste tijd waren we dan ook met de soep al bezig, wat later volgde dan de rest en we lieten het ons smaken.

Nadat alles weer opgeruimd was zetten we ons nog even in de zetel om weer tot onszelf te komen en heel rustig de namiddag aan te vatten.  

Zouden we het nu toch nog eens een halve dag rustig hebben zo onder ons twee . . . !?

Of was dat ook vergeefse moeite . . .!?